قند با مغز ما چه می‌کند؟

غذا‌های قندی منبع عالی انرژی هستند، به همین خاطر است که مصرف غذا‌های شیرین لذت بخش است. هنگامی که غذا‌های شیرین می‌خوریم سیستم پاداش مغز – موسوم به سیستم دوپامین مزولیمبیک – فعال می‌شود. دوپامین یک ماده شیمیایی مغز است که توسط سلول‌های عصبی آزاد شده و می‌تواند نشانگر مثبت بودن یک رویداد باشد. 

مغز به طور مستمر از طریق فرآیندی به نام نوروپلاستی، دوباره بازسازی و بازنویسی می‌شود. این پاداش می‌تواند در سیستم پاداش اتفاق بیفتد. فعال شدن مکرر مسیر پاداش توسط دارو‌ها یا با خوردن غذا‌های زیاد قندی باعث می‌شود مغز با تحریک مکرر سازگار شود و منجر به نوعی تحمل شود.

در مورد غذا‌های شیرین، این بدان معنی است که برای به دست آوردن همان احساس ارزشمند – یک ویژگی کلاسیک اعتیاد، باید بیشتر بخوریم. یعنی مغز قند، و سپس شکر بیشتری می‌خواهد.

صرف نظر از نیاز بدن ما به انرژی، بسیاری از افراد هوس غذائی را تجربه می‌کنند، به خصوص در هنگام استرس و گرسنگی.

برای مقاومت در برابر هوس، ما باید پاسخ طبیعی خود را در مقابل افراط در این غذا‌های خوشمزه مهار کنیم. شبکه‌ای از نورون‌های مهاری برای کنترل رفتار بسیار مهم هستند. این سلول‌های عصبی در قشر جلوی مغز متمرکز شده اند – یک منطقه اصلی از مغز که در تصمیم گیری، کنترل تکانه و تأخیر در رضایت شرکت دارد.

نورون‌های مهاری مانند ترمز‌های مغز هستند و GABA شیمیایی را آزاد می‌کنند. خوردن رژیم‌های غذایی با قند بالا می‌تواند سلول‌های عصبی مهاری را تغییر دهد. نکته مهم این است که این مسئله نشان می‌دهد که آنچه می‌خوریم می‌تواند بر توانایی ما و مقاومت در برابر وسوسه‌ها تأثیر بگذارد و ممکن است دلیل این امر باشد که چرا تغییر رژیم غذایی برای افراد دشوار است.

خوردن مرتب غذا‌های با قند بالا می‌تواند باعث افزایش هوس‌ها شود.

یکی دیگر از مناطق مغز که تحت تأثیر رژیم‌های غذایی قند بالا قرار دارند، هیپوکامپ – یک مرکز حافظه کلیدی است.

تغییرات ناشی از قند در هیپوکامپ باعث کاهش نورون‌های تازه متولد شده‌ای که برای رمزگذاری خاطرات بسیار مهم است می‌شود.

سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کند که مصرف قند‌های اضافه شده خود را به پنج درصد از کالری دریافتی روزانه خود یعنی ۲۵ گرم (شش قاشق غذاخوری) محدود کنیم.